Salên dawî mafên kurdên li Bakurê Kurdistanê gelek caran ji aliyê hukumeta tirk ve hatine binpêkirin. Armanc û pirojêyên wan jî eşkere ne. Ev jî asîmîlekirina gelê kurd e.  Lê gelo sedema pirsgirêka zimanê kurdî ya di nava kurdan de tenê ev pirojêyên wan e? Îro gelo çend dayikên me zarokên xwe bi lorîna kurdî radizînin an bi çîrokên kurdî? Erê niha perwerdeya zimanê kurdî li Bakurê Kurdistanê ji ber astengiyên dewletê gelekî zehmet e, dewlet ziman qedexe dike lê belê di nava malbatên kurdan de kî ziman qedexe dike? Îro helbet ji bo rexnekirinê dibe ku dereng be lê ne dereng e ku li ser şaşiyên çêbûyî em milet hişyar bikin. Li ber asîmîlebûna kurdan a her diçe zêde dibe em rû bi rû sekinîne. Mijareke din a girîng jî ev e. 

Gelo bi zorê em dikarin ziman bi zarokên xwe bidin hezkirin? Na, pir zehmet e. Zarok hez dikin ji şano, stran, leyistikan. Helbet em ji van tiştana bi kurdî dest pê bikin wê baş be heta ku hezkirina di navbera zarokên me û zimanê kurdî de çêbibe.

 

Bawer im heger em ji dil ji bo zarokên xwe perwerdeya bi zimanê dayikê bixwazin em ê gelek rê bibînin. Em ji bîr nekin, mezinên me bi çi dijwariyê zimanê dayikê parastine divê bi vî hawî xîreta me jî ji bo parastina zimanê dayikê hebe. Em îro baş fêm dikin ku parastina zimanê kurdî û kurdbûna me bi taybetî bi perwerdiya ziman girêdaye û zimanê me hebûna me ye, nasnameya me ye. Bakurê Kurdistanê perçeyê herî mezin e û di nava dîroka kurd û Kurdistanê de şoreşgerên herî zêde ji Bakurê Kurdistanê bûn loma eger kurdên me li wir asîmîle bibin, ev ê bibe windabûna pir mezin. Asîmîlekirin jî ji ziman dest pê dike. Lê belê îro em gihîştine wê derecê ku hemî kurdên cîhanê piştgiriya kurdên me yên Bakur bikin. Hêviya min ew e ku ji bo em karên bi rûmet û mezin bikin hevgirtin û dilsoziya me derkeve pêş. Ev gelekî girîng e. Ev bi taybet ji bo zarokên me kurdan û perwerdeya bi zimanê dayikê girîng e. Zarokên me paşerojên me ne, îro em hişyar nebin, sibehê wê pir dereng be.