Kalede ‘Newroz olmak!’

 

HABER MERKEZİ - Kürdistan’da yükselen serhıldan ateşi, metropollere taşınarak yeni bir direniş dalgası yarattığında, bu kıvılcımı tutuşturan, Kadifekale’de "Kendimi Newroz yapıyorum" diyen Rahşan Demirel gelir akıllara.

 

Newroz sadece bir bayram değil, özgürlüğe uzanan bir manifestodur bu topraklarda. Yeni gün, yeni yaşam, gelecektir, hakikati anlama gücüdür. Öyle bir anlam gücüdür ki, sadece Kürdistan’da değil, Kürt’ün nefes aldığı her coğrafyayı ateşle ısıtan, direnişe, dirilişe davet eden bir ruhtur. Tıpkı sürgüne, yok saymaya karşı İzmir’in Kadifekale’sinde “Kendimi Newroz yapıyorum” diyen Rahşan Demirel gibi.

 

Bir yaşında sürgünle tanışma!

 

Rahşan Demirel, 15 Ağustos 1975’te Mêrdîn’in (Mardin) Nisêbîn (Nusaybin) ilçesinde doğduğunda, daha bir yaşına bile girmemişken sürgünle tanıştı. Ailesi, devletin baskıları nedeniyle köyünü terk etmek zorunda kaldı ve İzmir’e göç etti.

 

Acıları ruhunda hissetti: Biz niye bir şey yapmıyoruz?

 

Sürgünde büyüyen Rahşan Demirel, Kürdistan ile bağlarını hiç koparmadı. Orada yaşanan her gelişmeyi yakından takip etti, halkının çektiği acıyı kendi ruhunda hissetti. Ve bir gün, yaşadığı sessizliği kendine sordu: "Cizre’de halkımızı katlediyorlar. Kürtleri öldürüyorlar. Biz niye bir şey yapmıyoruz, anne?" Bu isyan, onun içinde büyüyen ateşti. Aynı zamanda Newroz’u nasıl karşılayacağının da mesajıydı. 

 

Kesk û sor û zer: Direnişin renkleri

Rahşan Demirel’i tanıyanlar, onun renklere olan tutkusunu iyi bilirdi. Kesk û sor û zer… Giydiği her kıyafette, seçtiği her eşyada bu renklerin izini taşırdı. Onun için bunlar yalnızca renk değil, kimlikti, mücadeleydi, direnişti. Ve hatta, bu renkler yüzünden okulda öğretmeni tarafından dövüldüğü bile anlatılır. Ama hiçbir baskı, onun bu renklerden vazgeçmesine neden olmadı.

 

Kalede bir meşale

 

90’lı yıllar, Kürdistan’daki serhıldanların metropollere sıçradığı yıllardı. Kürt halkı artık yalnızca kendi coğrafyasında değil, göç ettirildiği şehirlerde de isyan ateşini yakıyordu. İşte tam bu dönemde, Zekiye Alkan’ın Amed’de surlarda yaktığı meşale, Kadifekale’ye taşındı. Ve bu kıvılcımı tutuşturan Rahşan Demirel oldu.

 

1992 Newrozu’nda devlet her yerde yasak ilan etmişti. Ama ne yasaklar ne de tehditler, halkı durdurabildi. Nisêbîn, Cizîr ve Şirnex’te Newroz ateşleri yakıldı. Rahşan Demirel de buna kayıtsız kalamadı. 22 Mart 1992 sabahı, arkasında bir not bırakarak evden çıktı.

 

Newroz kutlanacak… Lastikle olmasa bile canımızla

 

Şu notu düştü tarihe kısa ama bir o kadar da anlam yüklü: "Ben kendimi Newroz yapıyorum Kadifekale'de. Cizre, Mardin ve Nusaybin’in cevabını vermek zorundayım. Bana sahip çıkın. İsmet Sezgin’e haber veriyorum: Newroz kutlanacak… Lastikle olmazsa bile, canımızla kutlanacak!"

 

Ve 17 yaşındaki Rahşan Demirel Kadifekale’de Newroz’un ateşi oldu. Zekiye Alkan’ın meşalesi artık İzmir’de de yanıyordu. Ve bu ateş, bir daha asla sönmeyecekti. Mesajı bu kez farklı coğrafyalara taşınacaktı.

 

Yarın: Daha büyük ateşler yanacak!